PANI DANIELI WZÓR APELACJI DLA TYCH "SPRZED"

Drodzy Państwo!

Poniżej zamieszczam WZÓR APELACJI DLA TYCH "SPRZED"

autorstwa Pani Danieli.

Wzór ten powstał przy współpracy:

Pani Wigi,

Pani Teresy z Wrocławia,

Pani Uli05,

Pani Reni

i wielu aktywnych blogowiczów.

Pani Danieli i wszyscy Państwu bardzo dziękuję.

 SĄD APELACYJNY w

Wydział Ubezpieczeń Społecznych

za pośrednictwem

Sądu Okręgowego w

  Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Ubezpieczony:

Organ rentowy: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w .......

Inspektorat ... .....Wydział Świadczeń Emerytalno Rentowych

..........................................

Sygn. akt I Instancji: .....

Wartość przedmiotu zaskarżenia:......

APELACJA UBEZPIECZONEJ

od wyroku Sądu Okręgowego w ........ Wydział Pracy i Ubezpieczeń

Społecznych z dnia ...... 2013 r., .........

Zaskarżam w całości wyrok Sądu Okręgowego w ...... Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt ........, odebrany przez ubezpieczoną wraz z uzasadnieniem w dniu …..

Zarzucam mu:

• naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię w niniejszym stanie faktycznym art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych z dnia 16 grudnia 2010 r. i art.103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz.U. Z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.)w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. ( sygn. akt K 2/12) przez błędne przyjęcie - nieuwzględniające art. 100 ust.1 i art. 129 ust.1 tejże ustawy, że skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada nie odnoszą się do Ubezpieczonej,
• obrazę przepisów prawa procesowego poprzez niewłaściwe zastosowanie art.477¹⁴§1 Kpc skutkujące oddaleniem odwołania w sytuacji istnienia oczywistych podstaw do jego uwzględnienia,
• 
  
• sprzeczności poczynionych ustaleń faktycznych z treścią zebranego materiału dowodowego;

Wskazując na powyższe zarzuty wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku, a tym

samym zmianę decyzji organu rentowego z dnia 13 marca 2013 r., na mocy której organ rentowy odmówił ubezpieczonej uchylenia decyzji z dnia 13 października 2011 r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza prawo ubezpieczonej do emerytury od dnia 1 października 2011 r. poprzez uchylenie decyzji z dnia 13 października 2011 r. i podjęcie wypłaty zawieszonej emerytury za okres od dnia 1 października 2011 r. do 30 kwietnia 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami za każdy miesiąc braku wypłaty zawieszonej emerytury.

Wnoszę również o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Sąd Okręgowy w ........ Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia ... 2013 r. oddalił odwołanie Ubezpieczonej od decyzji ZUS Oddział w .... z dnia 13 marca 2013 r. o prawo do emerytury za okres od dnia 1 października 2011 r. do dnia ...... 2012 r..

W ocenie skarżącej wydany wyrok rażąco narusza prawo i jako taki ostać się nie może, gdyż w rozstrzygnięciu Trybunału Konstytucyjnego wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawie sygn. akt K 2/12 orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim ma zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązywania stosunku pracy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polski.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie, należy stwierdzić, że organ rentowy odmówił ubezpieczonej wypłaty zaległej emerytury całkowicie bezpodstawnie, bowiem oparł swoją decyzję na ww. przepisie prawnym, który utracił swą moc obowiązującą. Ponadto organ rentowy wstrzymał wypłatę świadczenia emerytalnego ubezpieczonej opierając swą decyzję na przepisie prawnym zawartym w art. 190 ust.3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, iż wyrok TK z dnia 13 listopada 2012 r. ( sygn. akt K 2/12 ) wchodzi w życie dopiero z dniem ogłoszenia i z tym dniem następuje utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego, którego dotyczy orzeczenie Trybunału, tj. od 22 listopada 2012 r., a tym samym nie dotyczy ubezpieczonej, ponieważ ta już od maja 2012 r. nie kontynuowała zatrudnienia. Do powyższego skarżąca ustosunkowała się w piśmie przygotowawczym z dnia ..... 2013 r. do Sądu Okręgowego w ......

Sąd I instancji przychylił się do wniosku organu rentowego i oddalił odwołanie ubezpieczonej od decyzji ZUS, pod nieobecność jego przedstawiciela, na podstawie przesłanek, na które organ rentowy nie powoływał się, mianowicie Sąd podjął argument, że powódka nie znalazła się wśród osób objętych wyrokiem Trybunału, z czym powódka się nie zgadza. Wbrew interpretacji Sądu I instancji, w ocenie skarżącej, nie zachodzą żadne przesłanki, które wyłączałyby możliwość wypłaty świadczeń emerytalnych na rzecz ubezpieczonej w związku z ww. orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.

W uzasadnieniu wyroku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż w porządku prawnym, jaki istniał w naszym kraju i w przepisach emerytalno – rentowych sytuacja dotycząca prawa do emerytury i możliwości bądź braku możliwości kontynuowania zatrudnienia zmieniała się na przestrzeni lat. Od 1 lipca 2000 r. ( data wejścia w życie art. 103 ust.2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS ) nierozwiązanie stosunku pracy powodowało, że prawo do świadczenia nie mogło być zrealizowane.

Jednak art. 103 ust.2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS został uchylony mocą art. 37 pkt5 lit.b ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych ( Dz.U. Nr 228, poz. 1507). Od 8 stycznia treścią ryzyka emerytalnego było osiągnięcie odpowiedniego wieku.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. wypłaty zawieszonej emerytury dokonywało się na wniosek osoby zainteresowanej, a ZUS miał obowiązek informować osoby, mające w dniu wejścia w życie ustawy emerytury zawieszone w trybie art. 103 ust.2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, o warunkach pobierania świadczeń. Ten stan prawny obowiązywał do 31 grudnia 2010 r.. Od 1 stycznia 2011 r. obowiązuje art. 103a dodany do ustawy o emerytach i rentach z FUS na podstawie art. 6 pkt2 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010 r., znoszący możliwość pobierania emerytury bez rozwiązywania umowy o pracę z dotychczasowym pracodawcą bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż wyrok znajduje zastosowanie do węższego grona osób spośród tych, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1 stycznia 2011 r.. Nie budzi wątpliwości skarżącej, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi się tylko do ubezpieczonych, którzy skutecznie zrealizowali prawo do emeryturyw okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r., bowiem oni musieli, w związku ze zmianą przepisów na podstawie art. 28 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010 r., poddać się nowej, mniej korzystnej dla nich treści ryzyka emerytalnego, tj. poza wiekiem spełniać warunek rozwiązania stosunku pracy. W realiach przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że ubezpieczona skutecznie zrealizowała prawo do emerytury od 1 marca 2009 r. i nie musiała rozwiązać stosunku pracy, gdyż obowiązujące w tej dacie przepisy tego nie wymagały. Oznacza to, iż przytoczony wyrok Trybunału Konstytucyjnego znajdzie zastosowanie w sprawie, gdyż w myśl powołanego wyroku zawieszenie wypłaty świadczeń emerytalnych dla ubezpieczonej w okresie od 1 października 2011 r. do 30 kwietnia 2012 r. było oparte na przepisie, który uznany został za sprzeczny z Konstytucją RP, czyli było bezprawne.

W ocenie skarżącej, w sprawach, w których doszło do zawieszenia wypłaty świadczeń emerytalnych od dnia 1 października 2011 r., co do osób, które skutecznie zrealizowały prawo do emerytury w stanie prawnym, który nie wymagał rozwiązania stosunku pracy, można uznać, iż organ rentowy dopuścił się błędu w rozumieniu art. 133 ust.1 pkt 2 ustawy emerytalnej. Za takim rozumieniem „błędu organu rentowego” opowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 2011 r. I UK 332/10 ( LEX nr 811827).

Sąd I instancji błędnie uznał, iż.......................................

Prawdą jest, że ubezpieczona nabyła prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., które to prawo organ rentowy potwierdził decyzją z dnia ...... 2008 r., znak: ....., jednak czym innym jest prawo do emerytury, a czym innym prawo do świadczenia emerytalnego.

Ubezpieczona, szukając merytorycznego udowodnienia postawionej wyżej tezy, wyszukała przepisy prawne w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach oraz orzeczenia Sądu Najwyższego, otóż :

Art. 100 ust.1 - „ Prawo do świadczeń emerytalnych powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do spełnienia tego prawa.”Do tych warunków zaliczano konieczność rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą ( takie przepisy obowiązywały od 1 lipca 2000 r. do 7 stycznia 2009 r. i ponownie obowiązują od 1 stycznia 2011 r. - natomiast nie obowiązywały od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r.).

Art. 129 ust.1 - „ Świadczenie wypłaca się od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.”

Uchwała Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. sygn. akt III UZP 5/03 ustala, że: „...art.100 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, że prawo do świadczeń z określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Uzasadnia to pogląd, że prawo do świadczeń powstaje ex lege, zaś powstanieprawa do świadczeń odróżnić należy od jego ustalenia deklaratoryjną decyzją organu rentowego oraz od prawa do pobierania świadczenia...”.Prawo do emerytury powstaje na podstawie przepisów ustawy i ma charakter konstytutywny ( ustalający ), organ rentowy tylko i wyłącznie potwierdza spełnienie wszystkich warunków do pobierania świadczeń emerytalnych i wydaje decyzję o ich wypłacie w określonej wysokości. To właśnie ZUS, decyzją z dnia 21 kwietnia 2008 r.,potwierdził niespełnienie przez ubezpieczoną potrzebnych warunków do pobierania świadczeń emerytalnych, a więc nie stwierdził zaistnienia faktu do realizacji prawa do emerytury.

Podobne stanowisko do przywołanej Uchwały SN, zajął wcześniej Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 20 grudnia 2000 r. sygn. akt III ZP 29/00 w uzasadnieniu uchwały całej Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że: „ Prawo do świadczeń powstaje i istnieje niezależnie od decyzji organu rentowego, a tylko jego realizacja w postaci wypłaty świadczenia wymaga potwierdzenia decyzją.”

Również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt I UK 362/12, podtrzymując cytowane wyżej orzecznictwo SN, stwierdził, że: „ Nie ulega wątpliwości, że prawo do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego i rentowego powstaje z dniem spełnienia wymaganych prawem warunków ( art. 100 ustawy emerytalnej). Tak więc decyzja organu rentowego ma charakter deklaratoryjny.”

 Wskazane wyżej przepisy ustaw i przywołane orzecznictwo stanowią niepodważalne

dowód dla postawionej wcześniej tezy, kiedy ubezpieczona mogła skutecznie zrealizować swoje prawo do emerytury, otóż nastąpiło ono z dniem, w którym ZUS po stwierdzeniu spełnienia wymaganych prawem warunków, wydał decyzję w dniu 26 marca 2009 r.o wypłacie i wysokości świadczenia zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej oraz jak wywodzi art. 101 ustawy o emeryturach i rentach, te świadczenia należą się ubezpieczonej dożywotnio.Decyzja ta stała się decyzją ostateczną i do dnia dzisiejszego pozostaje w obrocie prawnym ze wszystkimi jej skutkami z tego względu, że nie została uchylona.

Skarżąca zarzuca więc Sądowi I instancji popełnienie błędu w ocenie merytorycznego faktu dotyczącego kompetencji ZUS w tzw. „ ustalaniu” prawa do emerytury. Prawo do emerytury ustala ustawodawca za pomocą przepisów prawnych zawartych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a ZUS stwierdza spełnienie wymaganych warunków do skutecznej realizacji tego prawa zawartych w przepisach ustawy i wydaje decyzję o ich spełnieniu lub niespełnieniu.

Na podstawie przywoływanego wcześniej orzecznictwa, skarżąca nie przyjmuje interpretacji Sądu I instancji, że nie jest w grupie osób objętych wyrokiem TK z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt K 2/12, albowiem wyrok ten wskazał, żeemeryci, którzy nabyli prawo do świadczenia w określonym przedziale czasowym, tj. od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. , nie podlegają rygorom wynikającym z art. 103a ustawy o emeryturach i rentach.

Wobec tego, nie do zaakceptowania jest zastosowany przez Sąd I instancji podział emerytów na tych „sprzed” i „po” - ze względu na czas złożenia wniosku do ZUS o stwierdzenie spełnienia warunków do przyznania świadczeń emerytalnych. Wszyscy oni nabyli prawo do emerytury i skutecznie je zrealizowali na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z dnia 21 listopada 2008 r.. Odmawianie prawa do wypłaty świadczeń emerytalnych pierwszej grupie prowadzi do dyskryminacji, co jest nie do pogodzenia z konstytucyjnymi zasadami równości obywateli wobec prawa – o czym mówi art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto ZUS wznowił wypłatę świadczeń emerytalnych od dnia 22 listopada 2012 r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy wszystkim tym, których nie dotyczy art. 103a niezależnie od tego, czy są „sprzed”, czy „po”.

Wszyscy emeryci, niezależnie od daty złożenia pierwszego wniosku do organu rentowego o naliczenie emerytury i sprawdzenie spełnienia warunków do nabycia prawa do emerytury do 7 stycznia 2009 r. objęci byli działaniem art. 103 ust.2a ustawy emerytalnej, kiedy oprócz wieku i stażu pracy, aby zrealizować skutecznie prawo do emerytury i otrzymać świadczenie emerytalne, trzeba było rozwiązać stosunek pracy. Ubezpieczona na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych, otrzymała świadczenie emerytalne, nie mając obowiązku zwolnienia się pracy, w marcu 2009 r.. Poza tym, trudny do wytłumaczenia jest zapisek organu rentowego w decyzji z dnia 26 marca 2009 r., że: „ ponownie ustala wysokość oraz wznawia wypłatę świadczenia”. Jak można wznowić wypłatę świadczenia, kiedy nigdy wcześniej to świadczenie nie było wypłacone? ZUS w marcu 2009 r. nie wznowił wypłaty świadczenia emerytalnego ubezpieczonej, tylko tę wypłatę rozpoczął, gdyż ta wypłata nastąpiła po raz pierwszy.

Natomiast posłużenie się przez organ rentowy konstrukcją zawieszenia prawa do emerytury w odniesieniu do emerytów, którzy przeszli na emeryturę z tytułu osiągnięcia wieku, jest niedopuszczalne, ponieważ narusza zasadę praw nabytych i nakazuje je ponownie nabyć ( patrz: „Emerytury: kto daje i odbiera” - prof. dr hab. Inetta Jędrasik- Jankowska z Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, Wydział Prawa i Administracji UW).

Podobne stanowisko zajął prof. Zbigniew Ćwiąkalski ( wskazane źródło w Piśmie przygotowawczym ubezpieczonej do Sądu I instancji z dnia ... maja 2013 r.) oraz Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego – Stanisław Dąbrowski ( wskazane źródło w Piśmie odwoławczym do Sądu I instancji z dnia ... kwietnia 2013r.).

Rozwiązanie przyjęte przez ustawodawcę w art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. spowodowało, że ubezpieczona będąc osobą, która nabyła i skutecznie zrealizowała prawo do świadczeń emerytalnych od marca 2009 r. - poczuła się dokładnie tak, jak wywodzi: Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 lutego 2001 r. , sygn. K 27/00 - że została postawiona w pułapce finansowej. Układając swoje sprawy w zaufaniu do stanowienia oraz stosowania prawa przez państwo w przekonaniu, że jego działanie będzie także później uznawane przez porządek prawny, została narażona na skutki, których w momencie podejmowania swoich decyzji i działań nie mogła przewidzieć.

Reasumując:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wstrzymał ubezpieczonej wypłatę świadczeń emerytalnych z dniem 1 października 2011 r. wydając decyzję na podstawie przepisów, które potwierdzają naruszenie zasady niedziałania prawa wstecz – lex retro non agit, wywodzącej się z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. , sygn. K 2/12 – uznane zostały za niekonstytucyjne.

 Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności, skarżąca wnosi o uwzględnienie niniejszej apelacji