Zawieszenie emerytury: Senacki projekt ustawy "naprawczej" w Sejmie. Wzory pism sądowych

druk nr 283

Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

projekt dotyczy przywrócenia większej podstawy obliczenia emerytury ubezpieczonym, którzy pobierali wcześniejszą emeryturę bez obiektywnej wiedzy, że kwoty wcześniej pobranej emerytury pomniejszą emeryturę powszechną (w większości przypadków dotyczy to kobiet urodzonych w 1953 r.)

· 20 grudnia 2019

Projekt wpłynął do Sejmu - druk nr 28

· 2020

· 20 marca 2020

Skierowano do I czytania w komisjach

do Komisji Polityki Społecznej i Rodziny

Stan na 24-03-2020

https://www.sejm.gov.pl/Sejm9.nsf/PrzebiegProc.xsp?nr=283

Drodzy Państwo

Zgodnie z obietnicą, będę systematycznie zamieszczała wzory pism sądowych, apelacje, odpowiedzi na apelacje organu rentowego, ponowne odwołania od decyzji ZUS (po wyrokach sądowych), i różne inne.

Trzeba będzie dostosować treść pism do własnych dokumentów, wybrać to, co potrzebne. Niektóre fragmenty skorygować, czasem uzupełnić. Nie spieszcie się, spokojnie poczytajcie wzory pism, i wtedy wybierzcie to, co Wam będzie odpowiadało.

Dzisiaj zamieszczam wzór apelacji i wzór odpowiedzi na apelację, wniesioną przez ZUS

Dane adresowe ................, data

PESEL

Sygn.akt

SO Wydział Ubezpieczeń Społecznych

Sąd Apelacyjny w

Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

adres

za pośrednictwem
Sądu Okręgowego w ……..
Wydział Ubezpieczeń Społecznych

adres

Wartość przedmiotu zaskarżenia

APELACJA

od wyroku Sądu Okręgowego w …….. z dnia ……….. r.

Sąd Okręgowy w ………. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia ……. r. sygn. akt oddalił moje odwołanie od decyzji odmownej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w ……..z dnia ……. r.

Zaskarżam wyrok Sądu Okręgowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w ……. sygn. akt z dnia …….. r.

Wnoszę o:

- uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, wydanego przez Sąd Okręgowy w …….

- uchylenie decyzji odmownej wydanej przez ZUS z dnia ……2019 r. w sprawie uchylenia decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej

- uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej z dnia ……..2013 r.

- orzeczenie o wysokości mojej emerytury bez uwzględnienia niezgodnego z Konstytucją art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz obliczenie mojej emerytury z najkorzystniejszymi dla mnie wskaźnikami, uwzględniając zwaloryzowany kapitał i składki do 2019 r. oraz najkorzystniejszy wskaźnik dożycia dla ubezpieczonej w wieku 66 lat.

Uzasadnienie

Oddalenie przez Sąd Okręgowy w …… mojego odwołania od odmownej decyzji organu rentowego, jak również nieustalenie ponowne mojej emerytury jest niesprawiedliwe i nieuzasadnione. Zatem wniesienie apelacji jest zasadne.

W dniu …..2019 r. wniosłam skargę o wznowienie postępowania zgodnie z ar. 145 Kpa. Równocześnie wnosiłam o uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej z dnia ……2013 r. i obliczenie mojego świadczenia z pominięciem niekonstytucyjnego art. 25 ust 1b ustawy emerytalnej.

ZUS postanowieniem z dnia …...2019 r. wznowił postępowanie wg art. 145 Kpa a następnie decyzja z ….. 2019 r. odmówił mi uchylenia decyzji o przyznaniu mi emerytury powszechnej powołując się na art. 146 Kpa i stwierdził o wydaniu jej z naruszeniem prawa.

Mój wniosek o obliczenie emerytury bez jej pomniejszania o wcześniej pobrane świadczenia – niestosowania niekonstytucyjnego art. 25 ust 1b ustawy emerytalnej, o czym postanowił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16, organ rentowy pominął.

Decyzję odmowną ZUS zaskarżyłam do Sądu Okręgowego w …… w dniu …..2019 r. jednocześnie wnosząc o uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej i obliczeniu jej bez stosowania niekonstytucyjnego przepisu.

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia …..2019 r. sygn.. akt. oddalił moje odwołanie od decyzji odmownej ZUS z dnia ……2019 r. na podstawie art. 477 (14) § 1 K.p.c.

Sąd nie zobowiązał ZUS do ponownego ustalenia mojej emerytury.

Decyzja o przyznaniu emerytury powszechnej, wydana z naruszeniem prawa, powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego wszelkimi możliwymi przepisami i to obligatoryjnie.

Jeżeli decyzja o prawie do świadczenia jest wydana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu, co potwierdził TK w swoim wyroku, to powinno być to podstawą prawną dla weryfikacji i wzruszalności decyzji organów rentowych. Eliminacja niekonstytucyjnego przepisu powinna stanowić uzasadnienie dla ponowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją organu rentowego, której rozstrzygnięcie jest niezgodne z ukształtowaną według prawa sytuacja prawną ubezpieczonego.

Do popełnionego błędu ZUS przyznał się dopiero po wydaniu wyroku TK z dnia 6 marca 2019 r., stwierdzając o wydaniu decyzji z naruszeniem prawa. Stwierdzenie to stanowi swoiste „przyznanie się” przez organ rentowy do błędu.

Organ rentowy powinien wszcząć z urzędu lub na mój wniosek odpowiednie postępowanie w celu uchylenia decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej i wyeliminowania jej z obrotu prawnego według art. 114 ustawy emerytalnej z FUS.

Skutkiem wyroku TK jest prawo wznowienia postępowania z mocy art. 190 ust. 4 Konstytucji dla wszystkich kobiet objętych zakresem orzeczenia Trybunału.

Trybunał wyjaśnia rozumienie pojęcia „wznowienia postępowania”, co ma istotne znaczenie dla rozpoznania odwołań od decyzji odmownych ZUS:

„Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie TK, pojęcie „wznowienia postępowania”, o którym mowa w art. 190 ust. 4 Konstytucji ma szersze znaczenie niż pojęcie „wznowienia” w sensie technicznym, przewidziane w odpowiednich procedurach regulowanych w ustawach i obejmuje wszelkie instrumenty proceduralne stojące do dyspozycji stron, organów i sądów, wykorzystanie których umożliwia przywrócenie stanu konstytucyjności orzeczeń” .

Wznowienie postępowania przewidziane w art. 190 ust.4 Konstytucji RP jest szczególną instytucją, określaną jako uzdrowienie postępowania, sądowego i administracyjnego, opartego na niekonstytucyjnym akcie normatywnym. W swoim orzecznictwie Trybunał Konstytucyjny podkreślał, że regulacja ta stwarza możliwość ponownego rozpatrzenia danej sprawy na podstawie zmienionego stanu prawnego, ukształtowanego w następstwie orzeczenia Trybunału, możliwość taka jest ujęta jako podmiotowe, konstytucyjne prawo uprawnionego.

Art. 190 ust.4 Konstytucji RP przyjmuje jako zasadę wzruszalność rozstrzygnięć i decyzji wydanych na podstawie aktów normatywnych uznanych za sprzeczne z Konstytucją i ustawą, przy równoczesnym poszanowaniu konstytucyjnej wartości, jaką jest pewność i bezpieczeństwo prawne.

Wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia stwierdzającego niekonstytucyjność przepisu, który był podstawą ustalenia mojej emerytury w zaniżonej wysokości, stanowi okoliczność mającą wpływ na prawo do świadczenia i uzasadnia działanie w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości emerytury z pominięciem takiego niekonstytucyjnego unormowania. Istotne jest także to, że ta „nowa okoliczność” istniała przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość emerytury dla mnie.

Odmowa uchylenia decyzji oraz ograniczenie się wyłącznie do stwierdzenia jej wydania z naruszeniem prawa powoduje, że osoby znajdujące się w identycznej sytuacji faktycznej lecz urodzone w innych miesiącach, lub posiadające decyzje o przyznaniu emerytury powszechnej z datą póżniejszą, znajdują się w innej sytuacji prawnej, co narusza Konstytucję i jest niezgodne z celem wyroku TK opisanym w uzasadnieniu.

Organ rentowy uważa, iż nie popełnił błędu stosując do obliczenia mojej emerytury art. 25 ust. 1b, gdyż działał zgodnie z ustawą z dnia 11. maja 2012 r.

Decyzja organu rentowego wydana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu jest obiektywnie błędna. Błąd ten rozumiany jest bardzo szeroko, w rozumieniu ustawy emerytalnej jest błędem co do okoliczności, oznacza wadliwość decyzji organu rentowego, jej obiektywną błędność. Taka obiektywna błędność decyzji występuje w niniejszej sprawie.

Błąd organu rentowego oznacza „każdą obiektywną wadliwość decyzji, niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania samego organu rentowego czy też rezultatem niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów”, w tym także naruszenia prawa wskutek niewłaściwej wykładni obowiązujących przepisów.

Sprawę popełnienia błędu przez organ rentowy potwierdził Minister Marcin Zieleniecki (Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Przewodniczący Rady Nadzorczej ZUS) na obradach Senatu w dniu 18.12.2019 r.

Skoro błędem jest niewłaściwa wykładnia prawa to nie ma podstaw, aby odmówić uznania za błąd stanowienie prawa sprzecznego z aktem nadrzędnym jakim jest Konstytucja RP.

Zatem właściwe jest uznanie, iż istnieją podstawy do wzruszenia decyzji o przyznaniu i ustaleniu dla mnie wysokości emerytury uzyskanej w powszechnym wieku emerytalnym. Świadczenie to zostało błędnie obliczone na moją niekorzyść z zastosowaniem przepisu uznanego za niekonstytucyjny.

W świetle powyższych wniosków oraz stosując wykładnię powołanych przepisów zgodnie z treścią Konstytucji RP i z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16, organ rentowy powinien wznowić postępowanie według art. 114 ustawy emerytalnej.

Z art. 114 ustawy wynika, że w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, bez względu na upływ jakichkolwiek terminów.

Art. 114 ustawy daje możliwość załatwienia sprawy z uwzględnieniem słusznego interesu społecznego jak i słusznego interesu obywatela. jeżeli w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, to wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony.

Odmawiając mi przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ustawy organ rentowy naruszył art. 8 i 9 kpa. w myśl których, organy administracji prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej oraz czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień.

W treści decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej organ rentowy zamieścił zapis, że emerytura powszechna zostaje zawieszona, gdyż jest niższa od emerytury wcześniejszej, która będzie wypłacana.

Zapis decyzji, że przyznano ubezpieczonej emeryturę powszechną, a następnie świadczenie zawieszono, ponieważ jest mniej korzystne niż dotychczasowe, jest pozaprawny. Przepisy ustawy emerytalnej nie znają instytucji prawnej przyznania i zawieszenia emerytury, jako świadczenia mniej korzystnego.

W zaistniałym stanie organ nie mógł zawiesić emerytury, bo nie zostały spełnione warunki z art. 104 ustawy, a tylko ten przepis reguluje przesłanki zawieszenia prawa do emerytury.

Zatem faktycznie i prawnie, nieprzerwanie pobierałam dotychczasową tzw. wcześniejszą emeryturę.

Wysokość mojej emerytury powinna być obliczona według aktualnych wskaźników z tablicy średniego dalszego trwania życia.

Od 2013 r. przybyło mi ponad 6 lat, nie stałam się młodsza, tylko starsza. Dlatego uważam, że w obliczeniu emerytury powinnam być potraktowana jak osoba 66-letnia, a nie 60-tka.

Powinny też zostać uwzględnione zwaloryzowane środki, kapitał początkowy i składki.

ZUS moje zgromadzone środki zwaloryzował tylko do 2013 r., kiedy naliczono mi emeryturę powszechną. Pragnę zaznaczyć, że z emerytury powszechnej nigdy nie korzystałam, nigdy nie pobrałam żadnej z niej wypłaty.

Uważam, że zarówno kapitał początkowy, jaki i składki, zewidencjonowane na moim koncie, powinny podlegać waloryzacji do dnia podjęcia faktycznej wypłaty emerytury powszechnej.

W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych, w tym emerytur, pełne i nieograniczone zastosowanie ma zasada praworządności określona w art. 6 Kpa.

Z art. 7 Kpa wynika rozstrzyganie wątpliwości prawnych na korzyść strony, której decyzja dotyczy. ZUS nie może tych wątpliwości wykorzystywać przeciwko emerytowi.

W pouczeniu decyzji o przyznaniu mi emerytury powszechnej ZUS nie poinformował mnie o możliwości wycofania wniosku. Gdyby ZUS w decyzji z dnia .......2013 r., o przyznaniu mi emerytury, w pouczeniu wskazał mi możliwość wycofania wniosku, a nie tylko odwołanie się do sądu, nie znalazłabym się teraz w tak niekorzystnej dla mniej sytuacji prawnej.

Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek (art. 9 Kpa)

„Przedawnienie” wydanej w 2013 r. decyzji nie nastąpiło z mojej winy. Z przykrością muszę stwierdzić, że mimo licznych petycji, władza ustawodawcza i wykonawcza podchodziły do tematu stosowania art. 25 ust. 1b z lekceważeniem, nie zagłębiając się czy artykuł ten jest zgodny z Konstytucją. Również Trybunał Konstytucyjny przyczynił się do „przedawnienia”, rozpatrywał długo sprawę pytania prawnego, wyrok wydał po upływie 2,5 roku. Z uwagi na to, iż nie miałam wpływu na te czynniki, uważam że nie powinnam być obciążona ich negatywnymi skutkami.

W kontekście przytoczonych powyżej argumentów wnoszę jak na wstępie.

……………. dn. …...2020 r.

Dane adresowe

PESEL:

Sygn.akt AU…

Sąd Apelacyjny w ……………….

Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ul.

Pismo procesowe

Odpowiedź na apelację organu rentowego z dnia ……..

Niniejszym wnoszę o oddalenie apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w ……..i podtrzymanie w mocy wyroku Sądu Okręgowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w z dnia 2020 r., sygn. akt .... przywracającego mi prawo do ponownego wyliczenia emerytury i nakazującego organowi emerytalnemu wykonanie wyroku zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w trybie art. 114 ustawy emerytalnej.

            Po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 złożyłam do organu rentowego, skargę o wznowienie postępowania i przeliczenie mojej emerytury zgodnie z wyrokiem TK.

Organ rentowy decyzją z dnia ................., znak: ............... odmówił mi uchylenia decyzji, jak sam stwierdził, w świetle wyroku Trybunału wydanej z naruszeniem prawa.

            W wyniku rozpoznania mojego odwołania Sąd Okręgowy w                 wyrokiem z dnia              2020 r. ustalił mi prawo do przeliczenia emerytury przyznanej mi decyzją z dnia             2013 r. z pominięciem w podstawie obliczenia emerytury sumy kwot pobranych emerytur wcześniejszych.

             Organ rentowy wydany wyrok zaskarżył. W swojej apelacji zarzuca sądowi I instancji rażące naruszenie art. 477(14) Kpc poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, ponieważ ja złożyłam wniosek o wznowienie postępowania w oparciu o art. 145 Kpa. W swojej skardze o wznowienie postępowania wnosiłam też o obliczenie emerytury bez odliczania wcześniej pobranych świadczeń, zgodnie z wyrokiem TK, o czym ZUS nie wspomina.

Nie jestem prawnikiem, moja wiedza o przepisach emerytalnych nie jest duża. Emeryci bardzo często nieprawidłowo formułują swoje wnioski, odwołania, bo skąd mają wiedzieć, jak to zrobić. Nie otrzymują w tym względzie żadnych informacji od doradców w ZUS.

O ponowne ustalenie wysokości mojej emerytury w trybie art. 114 ustawy emerytalnej wniosłam w odwołaniu od decyzji odmownej ZUS. Odwołanie do sądu złożyłam za pośrednictwem organu rentowego. ZUS miał możliwość i prawo odnieść się do kwestii zastosowania art. 114 ustawy emerytalnej. Jednakże tego nie uczynił, natomiast wniósł, w odpowiedzi na moje odwołanie, jedynie o jego oddalenie.

Zaskarżona decyzja organu rentowego nie rozstrzygała w sposób kompletny mojego wniosku, w którym domagałam się również ponownego obliczenia emerytury z wyłączeniem niekonstytucyjnej regulacji art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Organ rentowy potraktował wniosek wyłącznie jako wniosek o wznowienie postępowania, a powinien rozważyć również jego załatwienie w oparciu o normy ustawy emerytalnej. Wniosek został rozpoznany zgodnie z przekonaniem organu rentowego, ale wyłącznie na podstawie przepisów Kpa. Czyli w sposób niekompletny.

Przepisy Kpa w art. 145 i następnych służą do wzruszenia decyzji wydanej m.in. w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z Konstytucją, a zatem do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji i ponownego, merytorycznego rozstrzygnięcia. Ich zadaniem jest wyeliminowanie z obrotu prawnego nieprawidłowej decyzji wydanej z naruszeniem prawa i ponowne merytoryczne rozstrzygniecie w sprawie.

Ustawa emerytalna w art. 114 ust. 1 wprowadziła instytucję swoistego wznowienia postępowania. Instytucja ta pozwala na ponowne ustalenie wysokości świadczenia wykorzystując przesłanki wymienione w tym przepisie, które są znacząco mniej rygorystyczne niż określone w Kpa. Przepis art. 114 ZUS powinien zastosować przy rozpoznaniu mojego wniosku.. Nie można bowiem zgodzić się z ZUS, że w przypadku stwierdzenia niekonstytucyjności przepisu przez Trybunał Konstytucyjny wyłącznym skutkiem takiego orzeczenia jest wznowienie postępowania w trybie Kpa w zw. z art. 190 ust. 4 Konstytucji.

Zastosowanie art. 114 do przeliczenia emerytury nie powinno być przeszkodą tylko dlatego, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadł ponad 5 lat po wydaniu wydanej z naruszeniem prawa decyzji. Czym innym bowiem jest wznowienie postępowania na podstawie przepisów Kpa zmierzające do uchylenia decyzji i ponownego rozpoznania sprawy a czym innym jest przeliczenie emerytury na „nowo” na skutek ujawnienia, że jej wysokość jest nieprawidłowa. Błędne ustalenie wysokości świadczenia, niezależnie od przyczyn błędu, zawsze daje podstawę do przeliczenia świadczenia. W uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 06.03.2019 r. sygn. akt P 20/16, gdzie w części dotyczącej skutków wyroku (pkt 5 uzasadnienia) Trybunał wskazał na konieczność skorzystania z wszystkich środków proceduralnych zmierzających do wydania nowego rozstrzygnięcia pozostawiając znaczny margines dowolności organom i sądom w ocenie i rozstrzygnięciu następstw wyroku TK w konkretnych wypadkach.

Ustawodawca nie wypowiada się, jakie orzeczenie należy wydać w sytuacji, gdy wniosek jest rozstrzygnięty, decyzja prawidłowa ale nie uwzględnia wszystkich przepisów służących do rozpatrzenia sprawy w postępowaniu przed organem rentowym. Taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

Postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest odformalizowane. Również odczytywanie treści decyzji organu rentowego nie powinno odbywać się w sposób formalistyczny. Ważny jest przedmiot rozstrzygnięcia a nie jego brzmienie. Organ rentowy jest autonomiczny w rozpoznawaniu wniosku tak jak i sąd rozpoznający odwołanie.

W pewnych wypadkach jednak sąd może rozpoznać merytorycznie żądanie wnioskodawcy, mimo, że decyzja organu rentowego z tym żądaniem nie koresponduje. Jeśli żądanie ubezpieczonego wadliwie zostanie ocenione przez organ rentowy, to sąd zobowiązany jest rozważyć wszelkie podstawy prawne mogące mieć zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, wadliwość oceny żądania przez organ rentowy nie może uniemożliwiać ubezpieczonemu dochodzenia swych racji przed sądem. Nadto, orzecznictwo sądowe dopuszcza możliwość uwzględniania przez sąd okoliczności niebędących przedmiotem decyzji organu rentowego, gdy podstawa faktyczna wyroku dotyczy okoliczności. Wydanie w takiej sytuacji wyroku prowadzi do swoistego skrócenia procedury i eliminuje konieczność dodatkowych działań wnioskodawcy np. złożenia kolejnego wniosku czy też np. odwołania na niewydanie decyzji.

Argumentacja przedstawiona powyżej prowadzi do konstatacji, że prawem i obowiązkiem Sądu w niniejszej sprawie jest jej rozstrzygnięcie również z uwzględnieniem regulacji art. 114 ust 1 ustawy emerytalnej.

Organ rentowy w swojej apelacji również pisze, iż w ogóle przepis 114 ustawy emerytalnej nie powinien być w przeliczeniu mojej emerytury stosowany, albowiem nie zachodzą przesłanki do jego zastosowania.

Organ rentowy uważa, iż nie przedłożono nowych dowodów ani nie ujawniono nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji przyznającej emeryturę powszechną określonych w art. 114 ustawy emerytalnej.

Dowodem na wydanie błędnej decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16.

Organ rentowy popełnił błąd stosując do obliczenia mojej emerytury art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 11 maja 2012 r. Swoiste „przyznanie się” ZUS do błędu stanowi stwierdzenie, iż decyzję o przyznaniu emerytury powszechnej wydał z naruszeniem prawa.

Istotne jest także to, że ta „nowa okoliczność” istniała zarówno przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość emerytury dla mnie, jak i przed wydaniem decyzji odmownej ZUS z dnia …...2019 r.

Gdyby organ rentowy, po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 20/16, skorzystał z prawa wznowienia postępowania w trybie art. 114 i przeliczył emerytkom rocznik 1953 emerytury zgodnie z tym wyrokiem, nie byłoby tysięcy spraw sądowych. Ja również nie musiałabym odwoływać się do sądów.

W związku z wyżej przedstawioną argumentacją wnoszę, jak na wstępie.

Strony

24 marca 2020

Senacki projekt ustawy "naprawczej" w Sejmie. Wzory pism sądowych

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz