Pismo procesowe do sądu

Kochani

           Poniżej zamieszczam wzór pisma przygotowawczego/procesowego – odpowiedzi na żądanie sądu do złożenia pisma, w którym należy wskazać, jakie twierdzenia co do faktów zgłasza emerytka w sprawie oraz jakie dowody na poparcie swojego stanowiska, czy też   wzywa do zgłoszenia ewentualnych dalszych zarzutów i wniosków dowodowych.

Oczywiście, trzeba rozsądnie korzystać z tego wzoru. Należy wybrać te treści, które uznacie za stosowne, czy też te, które dotyczą Waszego odwołania do sądu od decyzji odmownej ZUS.

Można też zgłosić nowe wnioski.

                                                        

                                                                   miasto, dn. …...2020 r.

imię i nazwisko

adres

Sygn. akt  …….

Sąd Okręgowy w ……………

 Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

adres

                                Pismo procesowe/przygotowawcze

                 W odpowiedzi na wezwanie Sądu Okręgowego w ……. odpowiadam, iż niniejszym podtrzymuję moje odwołanie od decyzji odmownej ZUS Oddział w ……., odmawiającej mi prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. P 20/16.

Przytaczam także fakty i dowody świadczące o konieczności ponownego ustalenia wysokości mojej emerytury, zgodnie z wyrokiem TK i słuszności moich racji dochodzonych przed Sądem.

 Wnoszę o:

- uchylenie decyzji odmownej wydanej przez ZUS z dnia …..03/04.2019 r. w sprawie ponownego ustalenia emerytury i  odmowy uchylenia decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej

- uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej z dnia……..2013 r.

-  orzeczenie o wysokości mojej emerytury bez uwzględnienia niezgodnego z Konstytucją art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz obliczenie mojej emerytury z najkorzystniejszymi dla mnie wskaźnikami, uwzględniając zwaloryzowany kapitał i składki do 2019 r. oraz najkorzystniejszy wskaźnik dożycia dla ubezpieczonej w wieku 66 lat.

          Zwracam się do Wysokiego Sądu z prośbą o nieobarczanie mnie (ewentualnym) żądaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, dotyczącym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z uwagi na fakt, iż  to ja jestem poszkodowana w niniejszej sprawie.         

Emerytura, którą obecnie pobieram, nie jest wysoka, wynosi ….. zł brutto, netto to jest ……….
Pieniądze te ledwo wystarczają mi na życie, opłaty mieszkaniowe i  zakup leków. A koszty utrzymania ciągle rosną. Dlatego proszę o nieobarczanie mnie kosztami żądanymi przez ZUS.

           Wprowadzenie przez ustawodawcę z dniem 1 stycznia 2013 roku do ustawy emerytalnej przepisu art. 25 ust. 1b i objęcie zakresem jego zastosowania kobiet urodzonych w roku 1953, pobierających wcześniejsze emerytury, nastąpiło z naruszeniem art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

           Tym samym, regulacja ta od samego początku swojego istnienia była niekonstytucyjna i w ogóle nie powinna być przez organy administracyjne, w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych, stosowana. Wynika to wprost z treści art. 8 ust. 2 Konstytucji, zgodnie z którym jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej. W sytuacji, gdy nowo wprowadzone uregulowanie (art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej) było niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, organ rentowy miał obowiązek odmówić jego stosowania. Z mocy art. 8 w związku z art. 2 Konstytucji powinien stosować przy obliczaniu wysokości emerytur powszechnych urodzonych w 1953 roku kobiet, pobierających wcześniejsze emerytury, przepisy dotychczasowe. W konsekwencji przyznanie ubezpieczonym niższych świadczeń było następstwem błędu organu rentowego.

          Wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia stwierdzającego niekonstytucyjność przepisu, który był podstawą ustalenia mojej emerytury  w zaniżonej wysokości, stanowi okoliczność mającą wpływ na prawo do świadczenia i uzasadnia działanie w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości emerytury z pominięciem takiego niekonstytucyjnego unormowania.

Istotne jest tutaj to, że ta „nowa okoliczność” istniała zarówno przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość emerytury dla mnie, jak i przed wydaniem decyzji odmownej ZUS z dnia …….2019 r.

             Skoro błędem jest niewłaściwa wykładnia prawa to nie ma podstaw, aby odmówić uznania za błąd stanowienie prawa sprzecznego z aktem nadrzędnym jakim jest Konstytucja RP.   

   

             Dowodem na wydanie błędnej decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej jest właśnie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16.

Organ rentowy popełnił błąd stosując do obliczenia mojej emerytury art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 11 maja 2012 r.

Równocześnie organ rentowy stwierdził, iż decyzję o przyznaniu mi emerytury powszechnej wydał z naruszeniem prawa. Stwierdzenie to stanowi swoiste „przyznanie się” przez organ rentowy do błędu.

              Decyzja organu rentowego wydana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu jest obiektywnie błędna. Błąd ten rozumiany jest bardzo szeroko, w rozumieniu ustawy emerytalnej jest błędem co do okoliczności, oznacza wadliwość decyzji organu rentowego, jej obiektywną błędność. Taka obiektywna błędność decyzji występuje w niniejszej sprawie.

             Błąd organu rentowego oznacza „każdą obiektywną wadliwość decyzji, niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania samego organu rentowego czy też rezultatem niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów”, w tym także naruszenia prawa wskutek niewłaściwej wykładni obowiązujących przepisów.

             Zgodnie z treścią Konstytucji RP (art. 190 ust. 4) i z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16, organ rentowy powinien wznowić postępowanie według art. 114 ustawy emerytalnej.

             Z art. 114 ustawy wynika, że w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, bez względu na upływ jakichkolwiek terminów.

           Wysokość mojej emerytury powinna być obliczona według najkorzystniejszych wskaźników z tablicy średniego dalszego trwania życia.  Od 2013 r. przybyło mi ponad 6 lat, nie stałam się młodsza, tylko starsza. Dlatego uważam, że w obliczeniu emerytury powinnam być potraktowana jak osoba 66-letnia, a nie 60-tka.

           Powinny też zostać uwzględnione zwaloryzowane środki, kapitał początkowy i składki.  ZUS moje zgromadzone środki zwaloryzował tylko do 2013 r., kiedy naliczono mi emeryturę powszechną. Pragnę zaznaczyć, że z emerytury powszechnej nigdy nie korzystałam, nigdy nie pobrałam żadnej z niej wypłaty.

           Bardzo proszę Wysoki Sąd, aby zobowiązał organ rentowy do wskazania, na podstawie jakich przepisów, środki (kapitał i składki) zgromadzone na moim subkoncie zostały wyzerowane w roku 2013.

Uważam, że zarówno kapitał początkowy, jaki i składki, zewidencjonowane na moim koncie, powinny podlegać waloryzacji do dnia podjęcia faktycznej wypłaty emerytury powszechnej.

          W treści decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej organ rentowy zamieścił zapis, że emerytura powszechna zostaje zawieszona, gdyż jest niższa od emerytury wcześniejszej, która będzie wypłacana.

Zapis decyzji, że przyznano ubezpieczonej emeryturę powszechną, a następnie świadczenie zawieszono, ponieważ jest mniej korzystne niż dotychczasowe, jest pozaprawny.  Przepisy ustawy emerytalnej  nie znają instytucji prawnej przyznania i zawieszenia emerytury, jako świadczenia mniej korzystnego.

W zaistniałym stanie organ nie mógł zawiesić emerytury, bo nie zostały spełnione warunki z art. 104 ustawy, a tylko ten przepis reguluje przesłanki zawieszenia prawa do emerytury. Taka sytuacja zobowiązuje organ do waloryzacji zgromadzonego kapitału początkowego i zewidencjonowanych na koncie składek. Zatem faktycznie i prawnie, nieprzerwanie pobieram dotychczasową tzw. wcześniejszą emeryturę.

I w tej sprawie proszę Wysoki Sąd, aby zobowiązał organ rentowy do wskazania, na podstawie jakich przepisów zostało zawieszone moje świadczenie w 2013 r.

             Nie jestem prawnikiem, moja wiedza o przepisach emerytalnych nie jest duża, czasami trudno mi zrozumieć prawnicze terminy, czy żądania i orzeczenia sądowe. Emeryci bardzo często nieprawidłowo formułują swoje wnioski, odwołania, bo skąd mają wiedzieć, jak to zrobić. Nie otrzymują w tym względzie żadnych informacji od doradców w ZUS.

Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Powinny też czuwać nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek.

          W pouczeniu decyzji o przyznaniu mi emerytury powszechnej ZUS nie poinformował mnie o możliwości wycofania wniosku.  Gdyby ZUS w decyzji z dnia ……2013 r., o przyznaniu emerytury, w pouczeniu wskazał mi możliwość wycofania wniosku, a nie tylko odwołanie się do sądu, nie znalazłabym się teraz w tak niekorzystnej dla mniej sytuacji prawnej.

W świetle powyżej przytoczonych argumentów moje odwołanie od decyzji odmownej organu rentowego jest uzasadnione i słuszne.