Petycja P9-01/16 - ponownie

Kochani
              Przedstawiam Wam gotowe wzory pism, jakie należy i koniecznie trzeba wysłać do senackiej Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji. Pierwsze pismo to protest przeciwko ustaleniom Komisji senackiej, drugie to pismo wyjaśniające i popierające petycję Pani Ewy z Krakowa, P9-01/16. To drugie pismo napisała i wysłała nasza koleżanka emerytka (zmieniłam początek pisma, aby je uaktualnić). Dziękuję bardzo.
Jeżeli ktoś z Państwa chce, może pisma zmienić, udoskonalić, czy też uzupełnić.
I jeszcze raz podaję link do petycji Pani Ewy P9-01/16
Link do petycji Pani Ewy
 http://www.senat.gov.pl/gfx/senat/userfiles/_public/k9/petycje/129.pdf


imię i nazwisko                                                                                miejscowość, data

adres

                                                  

                                    Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji

                                                                  Senat RP

                                                                  ul. Wiejska 6

                                                          00-902     W a r s z a w a

dot. petycji Nr 129

       /P9-01/16/

Szanowni Panowie Senatorowie

                 Senacka Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji w pracach nad petycją P9-01/16 dotyczącą przyznania odszkodowania emerytom, którzy zmuszeni zostali do rozwiązania stosunku pracy w następstwie wejścia w życie nowych przepisów emerytalnych, podjęła inicjatywę ustawodawczą.

                 Zamiast odszkodowań senacka Komisja zaproponowała  projekt ustawy o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, co,  jak stwierdził przedstawiciel ministerstwa biorący udział w posiedzeniu Komisji, nie obciąży budżetu państwa.

W zakładanym projekcie zmian w sprawie zniesienia opłat sądowych nie uwzględniono dużej grupy emerytów, którzy już przegrali sprawy sądowe i ponieśli w związku z tym duże straty finansowe. Wnosząc sprawy do sądu, emeryci wierzyli, że rozprawy będą wymaganą zwykłą formalnością. mając jednocześnie na uwadze, ze drugiej grupie emerytów zwrócono ustawa wszystkie zawieszone świadczenia wraz z odsetkami.

          Moim zdaniem,  proponowana przez Komisję zmiana nie pomoże emerytom w dochodzeniu swoich praw, ponieważ w praktyce nie mają żadnych szans,  aby wygrać w sądzie ze skarbem państwa.

Państwo polskie w dalszym ciągu nie poczuwa się do błędu i wypłaty odszkodowań emerytom za swoje działania niezgodne z konstytucją, co zostało stwierdzone przez Trybunał Konstytucyjny.

                                                                                                                    podpis

imię i nazwisko                                                                       miejscowość, data

adres

                                     Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji

                                                                  Senat RP

                                                                  ul. Wiejska 6

                                                          00-902     W a r s z a w a

dot. petycji Nr 129

       /P9-01/16/

                          W związku z tym, że trwają prace senackiej Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji w sprawie petycji P9-01/16 dotyczącej podjęcia inicjatywy ustawodawczej dotyczącej przyznania odszkodowania emerytom, którzy na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie zwiesili prawa do emerytury z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, u którego byli zatrudnieni, przed nabyciem prawa do emerytury, lecz rozwiązali umowę o pracę, chcę przedstawić kilka istotnych uwag popierających przedmiotową petycję.

                      Zmiany wprowadzone  do ustawy emerytalnej /z dnia 17.12.1998r./ na przestrzeni kilku lat / 2009 – 2013/ doprowadziły do „podziału” emerytów na dwie grupy:

–                    tych, którzy z dniem 1.10.2011 roku odeszli z pracy, by móc pobierać emeryturę

–                    oraz tych, którzy z tym dniem zawiesili świadczenia emerytalne i kontynuowali zatrudnienie.

                    Bardzo ważną rzeczą w tym miejscu jest fakt, że wszyscy /emeryci z obu tych grup/ działali – podejmowali decyzje – na podstawie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku, która okazała się później niezgodna z Konstytucją.

                    Inną, również bardzo istotną okolicznością jest to, że w obu tych grupach znalazły się osoby, które świadczenia emerytalne miały przyznane nie tylko w okresie od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku /okres, kiedy był zniesiony warunek rozwiązania umowy o pracę do uzyskania wypłaty emerytury/, ale również wcześniej /t.j. w okresie obowiązywania wymogu rozwiązania stosunku pracy w celu realizacji świadczenia emerytalnego – osoby te na wniosek realizowały wypłatę emerytury od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku/.

                      Tak więc w okresie od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku z prawa do realizacji świadczenia emerytalnego korzystały osoby z przyznanym świadczeniem przed dniem 8 stycznia 2009 roku /np. w latach 2006 – 2008/.

                Z dniem 1 października 2011 roku wszystkim osobom, które nie przedstawiły do ZUS świadectwa pracy wypłata emerytury została zawieszona.

                         Ustawa z dnia 13 grudnia 2013 roku o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie od dnia 1 października 2011 roku do dnia 21 listopada 2011 roku /konsekwencja roku TK z dnia 11 listopada 2012 roku K 2/12/ - pozwoliła uzyskać zwrot zwieszonej emerytury wszystkim osobom, który świadczenie zawieszono /tym z okresu od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku i tym, którzy prawo do niej uzyskali wcześniej/.

                         W tej sytuacji doszło do dyskryminacji tych emerytów, którzy zdecydowali – na podstawie niekonstytucyjnych przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku – o rozwiązaniu umowy o pracę. Niewątpliwie decyzja taka podyktowana była niepewnością co do dalszych niekorzystnych zmian w przepisach emerytalnych i obawą przed utratą nabytych uprawnień. Taką niepewność pogłębiał z pewnością fakt, że ustawa emerytalna w okresie jej obowiązywania od 1999 roku była przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny aż 32 razy.

Trudno w takiej sytuacji mówić o zaufaniu do Państwa i stanowionego przez nie prawa.

                          Chciałabym dodatkowo przedstawić inny aspekt działania prawa. Sąd Rejonowy w Warszawie – Śródmieściu w sprawie I C 57/14 wyrokiem z dnia 31 października 2014 roku zasądził powódce, która z dniem 1 października 2011 roku zrezygnowała z pracy, żądane odszkodowanie. Wyrok ten, na skutek apelacji strony pozwanej, w dniu 17 grudnia 2015 roku został utrzymany w mocy rzez Sąd Okręgowy w Warszawie.  Ten sam Sąd Okręgowy w Warszawie w wielu tego typu sprawach wytoczone na podstawie art. 417¹ kodeksu cywilnego powództwa oddalił. Jak w takiej sytuacji można wierzyć w sprawiedliwość?

                    W petycji Nr 129 poruszona jest sprawa utraty praw nabytych. Na podstawie ustawy emerytalnej z dnia 17 grudnia 1998 roku osoba spełniająca określone w niej warunki nabywa prawo do emerytury. Do dnia 8 stycznia 2009 roku świadczenia przyznane podlegały zawieszeniu w sytuacji kontynuowania przez emeryta zatrudnienia. Trudno jest w tym momencie mówić o pełnym prawie do emerytury połączonym z jej wypłatą, należałoby raczej mówić o ekspektatywie tego prawa. Na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku osoby spełniające określone warunki do przyznania świadczenia i osoby, które miały przyznane świadczenia emerytalne wcześniej, z dniem 8 stycznia 2009 roku nabyły prawo do jego realizacji. Ustawa z dnia 16 grudnia 2010 roku pozbawiła wszystkich tego prawa i postawiła warunek – albo rozwiążą stosunek pracy i będą pobierać emeryturę, albo kontynuując zatrudnienie emerytura zostanie im zawieszona.  Bez względu na podjętą decyzję emeryci zostali narażeni na znaczne straty materialne. W tym momencie decydując się na zawieszenie emerytury nikt nie mógł przewidzieć, że kiedyś będzie ona zwrócona, a decyzja o rozwiązaniu umowy o pracę podyktowana była niepewnością, czy zmienność przepisów emerytalnych nie doprowadzi w przyszłości do ograniczenia lub utraty praw emerytalnych. Z uzasadnienia  wyroku TK wynika również, że „skoro ubezpieczeni już raz spełnili wszystkie warunki, żeby nabyć prawo do emerytury, nie można tych warunków zmieniać” /sędzia TK – M.Kotlinowski/.

                 Niewątpliwe jest, że prawo do emerytury jest prawem podmiotowym. W wielu orzeczeniach Trybunał Konstytucyjny podkreślał, że zasada ochrony praw nabytych stanowi podstawę bezpieczeństwa prawnego obywateli. Odbieranie obywatelom przyznanych uprawnień jest wysoce niekorzystne dla stanu świadomości prawnej obywateli, którzy tracą w takich wypadkach szacunek dla samej idei prawa, skoro w ustawach nie znajdują swoich praw. Szczegółową analizę zasady ochrony praw nabytych Trybunał Konstytucyjny zawarł w orzeczeniu z dnia 4 października 1989 roku /K 3/88, OTK 1989 Nr 1, poz. 2/, zwracając uwagę, że zasada ta polega na zakazie pozbawiania obywateli praw podmiotowych lub na zakazie ich ograniczania w stopniu naruszającym istotę danego prawa bez pełnego ekwiwalentu praw utraconych. Takie stanowisko w sprawie utraty praw nabytych Trybunał Konstytucyjny podtrzymywał w wielu innych orzeczeniach.

                   Przedstawiając powyższe uwagi w pełni popieram przedmiotową petycję.

                                                                                                                              podpis